สื่อมัลติมีเดีย

บทความนี้มุ่งเน้นความสัมพันธ์ระหว่างกรมศิลปากรกับการบริหารงานของเทศบาลเมืองพิมาย  และประชาชนธรรมดาในชุมชนท้องถิ่น นักวิชาการไทยตระหนักถึงการสูญเสียมรดกของสังคมไทย จึงมุ่งหวังในการสร้างความตระหนักแก่พลเมืองคนสามัญถึงอันตรายที่อาจเกิดขึ้นกับวิถีชีวิตของพวกเขา เมืองเก่าพิมายเป็นชุมชนที่มีชีวิตมาตั้งแต่ยุคก่อนประวัติศาสตร์จนถึงปัจจุบัน อย่างไรก็ตาม นโยบายการวางแผนและผังเมืองของรัฐบาลไทยให้ความสำคัญกับคุณค่าทางสถาปัตยกรรมขอม (โบราณคดี) เพียงอย่างเดียว โดยละเลยมรดกของประชาชนที่อาศัยอยู่ในพื้นที่นี้ในปัจจุบัน เมื่อ ค.ศ. 2004 เมืองเก่าพิมายได้รับการขึ้นทะเบียนในบัญชีรายการชั่วคราวของยูเนสโกเพื่อขึ้นทะเบียนเป็นมรดกโลกในอนาคต การเสนอชื่อครั้งนี้ก่อให้เกิดความขัดแย้งระหว่างชุมชนท้องถิ่นกับรัฐบาลเกี่ยวกับการใช้ประโยชน์ที่ดิน นักวิชาการอาศัยแนวทางภูมิทัศน์พาลิมพ์เสสท์ (การซ้อนทับความหมาย) ประกอบกับความรู้เกี่ยวกับกฎบัตรระหว่างประเทศสำหรับการอนุรักษ์มรดก และให้คำแนะนำพร้อมด้วยหลักฐานสนับสนุนแก่สมาชิกในชุมชนท้องถิ่น นอกจากนี้ สื่อมวลชนระดับชาติยังช่วยสื่อสารพลังของชุมชนท้องถิ่นเหล่านี้ กระบวนการบริหารจัดการมรดกทางวัฒนธรรมสร้างผลกระทบต่อชุมชนท้องถิ่น สมาชิกชุมชนจึงจัดตั้งกองทุนมรดกในนามกองทุนมรดกพิมาย นับเป็นเครื่องมือที่สะท้อนเสียงของประชาชนผู้ไร้เสียง