งานวิจัยและบทความ

ความยั่งยืนของสภาพแวดล้อมที่มนุษย์สร้างขึ้นอยู่กับสัณฐานพื้นที่ของเมืองทั้งขนาดเล็กและใหญ่ การขยายพื้นที่เมืองไปยังชานเมืองตั้งแต่หลังสงครามเพื่อรองรับปริมาณรถยนต์ดังเช่นมหานครมะนิลา จำเป็นต้องมีการปรับปรุงสภาพแวดล้อมที่มนุษย์สร้างให้มีลักษณะที่ยั่งยืนและสอดรับกับการเปลี่ยนแปลงภูมิอากาศและหายนะที่มนุษย์เป็นผู้ก่อ ความเป็นเมืองแบบใหม่จึงอยู่บนแนวคิดในการแสวงหาการปฏิบัติที่ดีในการปรับปริมณฑล และแสวงหาแหล่งตั้งถิ่นฐานใหม่เพื่อฟื้นคืนความเป็นเมืองแบบดั้งเดิม แต่กลับได้ผลลัพธ์ที่ปนเป บางส่วนเห็นว่าความเป็นเมืองใหม่ประหนึ่งการฟื้นคืนเมืองแบบในอดีตที่พึ่งพิงตัวเอง อีกส่วนหนึ่งเห็นว่าก่อให้เกิดแบ่งแยกชุมชนเป็นกลุ่มย่อย อีกไม่น้อยตั้งคำถามถึงความสำเร็จในการปรับปรุงปริมณฑลมีความเหมาะสมจริงหรือไม่ การขยายแนวคิดความเป็นเมืองแบบใหม่เกิดขึ้นจากวาทกรรมเมืองสิบห้านาที ที่เป็นปฏิกิริยาต่อการแพร่ระบาดของโรคระบาดโควิด ระยะทางที่คนสามารถเดินหรือเดินทางด้วยรถจักรยานเป็นองค์ประกอบในการนิยามเมืองสิบห้านาที บทความจึงใช้ไวยกรณ์พื้นที่ หรือชุดเทคนิคในการวิเคราะห์พื้นที่เมืองเพื่อวิเคราะห์ความเป็นเมือง “แบบเก่า” ของมหานครมะนิลาและสำรวจสัณฐานพื้นที่ที่ดำรงอยู่ ผลลัพธ์ให้คำอธิบายเพิ่มเติมกับวาทกรรมเมืองสิบห้านาทีและแนวคิดความเป็นเมืองแบบใหม่ อันเป็นประโยชน์ในการปรับปรุงเมืองกับปริมณฑลดังเช่นมหานครมะนิลา กล่าวได้ว่า ความเป็นเมืองแบบใหม่ควรเรียนรู้อย่างถี่ถ้วนจากความเป็นเมือง “แบบเก่า” เพื่อความเข้าใจในวิธีการสร้างเมืองที่ยังยืนและพร้อมในการปรับตัว