งานวิจัยและบทความ

ในประเทศไทยนั้น การอนุรักษ์มรดกทางวัฒนธรรมอย่างเป็นทางการมักมุ่งเน้นการคุ้มครองโบราณสถานและแหล่งโบราณคดีเป็นหลัก โดยมีกรมศิลปากรเป็นหน่วยงานเดียวที่มีหน้าที่รับผิดชอบ ซึ่งหน่วยงานดังกล่าวมักมุ่งเน้นเฉพาะเทคนิควิธีการบูรณะพื้นที่ประวัติศาสตร์เท่านั้น ส่งผลให้การอนุรักษ์มรดกทางวัฒนธรรมที่เกี่ยวข้องกับวิถีชีวิตประจำวันมักถูกละเลย แหล่งมรดกวัฒนธรรมที่ไม่ได้มีความสำคัญเป็นพิเศษหลายแห่งจึงต้องเผชิญภัยคุกคามหรือถูกทำลายจากโครงการพัฒนาใหม่ๆ และการขยายตัวของชุมชนเมืองอย่างรวดเร็ว ด้วยความตระหนักถึงการสูญเสียและเสื่อมสภาพของมรดกวัฒนธรรมดังกล่าว องค์กรหลายแห่งได้ริเริ่มรณรงค์เพื่อปกป้องทรัพย์สินทางวัฒนธรรมที่มีคุณค่า ซึ่งภาครัฐไม่ได้ให้ความสำคัญเป็นลำดับต้นๆ  หนึ่งในองค์กรเหล่านั้นคือสำนักงานทรัพย์สินพระมหากษัตริย์ ซึ่งมีส่วนร่วมอย่างจริงจังในการอนุรักษ์มรดกทางวัฒนธรรมที่เกี่ยวเนื่องกับวิถีชีวิตประจำวันมาเป็นเวลากว่าทศวรรษ การดำเนินงานขององค์กรดังกล่าวได้สร้างความหวังในการขยายขอบเขตของงานอนุรักษ์ในประเทศไทย  บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อนำเสนอภาพรวมของสำนักงานทรัพย์สินพระมหากษัตริย์และบทบาทการดำเนินงานด้านการอนุรักษ์มรดกทางวัฒนธรรมของหน่วยงานดังกล่าว