งานวิจัยและบทความ

ค.ศ. 2001 ยูเนสโกออกประกาศ “ผลงานชิ้นเอกด้านมุขปาฐะและมรดกวัฒนธรรมที่ไม่เป็นกายภาพของมนุษยชาติ” (Masterpieces of Oral and Intangible Cultural Heritage of Humanity) ก่อนจะเปลี่ยนเป็น “อนุสัญญามรดกวัฒนธรรมที่ไม่เป็นกายภาพ” (Intangible Cultural Heritage Convention) ใน ค.ศ. 2006 โดยได้ต้นแบบจากประเทศญี่ปุ่นที่มีโครงการอนุรักษ์มรดกทางวัฒนธรรมมาตั้งแต่ทศวรรษที่ 1950 ทำให้ญี่ปุ่นมีบทบาทสำคัญในเรื่องนี้ ทั้งด้านการจัดการพิพิธภัณฑ์ การยกย่องคุณค่าของศิลปะการแสดงให้เทียบเท่ากับสถาปัตยกรรม ตลอดจนการปกปักรักษาและส่งต่อให้ชุมชนเจ้าของมรดกวัฒนธรรม โดยบทความนี้ตั้งคำถามกับกระบวนการของการแสดงความเป็นเจ้าของมรดกวัฒนธรรมในบริบทของกลุ่มประเทศเอเชียตะวันออกเฉียงใต้