ชาวจีนเลียบชายฝั่งทะเลตะวันออกและตะวันออกเฉียงใต้ อพยพโยกย้ายถิ่นฐานไปหาที่ทำกินยังต่างแดนเป็นเวลานานแล้ว ชาวจีนอพยพเหล่านั้น มักเป็นชาวจีนที่พูดภาษาถิ่น เช่นฮกเกี้ยน แต้จิ๋ว กวางตุ้ง ไหหลำและจีนแคะ เป็นต้น และแม้ว่าในระยะแรกจะมีชาวฮกเกี้ยนอพยพเข้ามาในแผ่นดินสยามเป็นจำนวนมาก แต่ในเวลาต่อมา กลับกลายเป็นชาวจีนที่พูดภาษาถิ่นแต้จิ๋ว มีจำนวนมากกว่าภาษาถิ่นอื่นๆ จนเกิดผลกระทบทางการติดต่อสื่อสาร คนจีนแต้จิ๋วรับคำพูดไปจากคนไทยบางส่วน ในขณะที่คนไทยก็รับเอาคำ “แต้จิ๋ว” มาใช้แบบทับศัพท์ ตั้งแต่เรื่องการค้าขาย ข้าวของเครื่องใช้ พืชผัก อาหารและเครื่องดื่ม ฯลฯ

การผ่องถ่ายวัฒนธรรมภาษาซึ่งกันและกัน เป็นแบบเลียนเสียงภาษาพูด ดังนั้น คนจีนที่เลียนเสียงภาษาไทย ย่อมไม่ชัดถ้อยชัดคำเป็นธรรมดา ในเวลาเดียวกัน คนไทยที่เลียนเสียงภาษาแต้จิ๋ว แม้กระทั่งการสะกดออกเสียงด้วยภาษาไทย ก็ย่อมไม่ตรงกับเสียงดั้งเดิมของชาวแต้จิ๋ว เช่น กุ๊ย ง่วน เจ๊ง เจี๋ยน ตั้งโอ๋ ปวยเล้ง ก๋วยเตี๋ยว ปุ้งกี๋ เก้าอี้ เจ้าสัว หลงจู๊ โพยก๊วน โต้โผ ฯลฯ คำที่คนไทยคุ้นหูเหล่านี้ ส่วนใหญ่สามารถค้นหาได้ในพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน อีกทั้ง มีนักเขียนและอาจารย์ที่รู้ภาษาจีน เคยเขียนคำอธิบายถึงที่มาที่ไปมาบ้างแล้ว แต่เป็นที่น่าเสียดาย ที่คำอธิบายซึ่งเคยพบเห็นมา มักมีข้อผิดพลาดคลาดเคลื่อน เพราะผู้เขียนใช้การสืบค้นอ้างอิงด้วยภาษาจีนกลางเป็นหลัก โดยเข้าไม่ถึงวัฒนธรรมแต้จิ๋ว

ผู้บรรยายจะพาผู้ฟังไปพบข้อมูลและหลักฐานที่จับต้องได้ ในการเข้าถึงความหมายที่แท้จริงของ “คำแต้จิ๋วที่คุ้นเคยในภาษาไทย” ชนิดที่ผู้ฟังไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน